{006cz.1} Dlaczego pokutuję za moją miłość?

       - Wyniki badań powinny przyjść za niecały miesiąc panno Thirwall. Do tego czasu powinna pani brać tabletki na uspokojenie.- Powiedział z uśmiechem dr. Sheffield.
       - Dziękuję panie doktorze.- Powiedziałam obojętnie i wyszłam z jego gabinetu trzaskając drzwiami.
Byłam przerażona, doskonale wiedziałam, że lekarz nie powiedział mi o wszystkim. Gdy oglądał dokładnie moją głowę pod odpowiednim sprzętem dostrzegłam jego pełną obaw i współczucia minę.
      Samotnie podążałam pustymi uliczkami Londynu rozmyślając o Justinie i Emily. On jej nie kochał, miałam co do tego pewność tak samo jak do tego, że jej miłość do niego mnie zabije. Ona chowała urazę za to, że to dla mnie pisał piosenki, a nie dla niej. Ja nie czułam do niej nienawiści, była dla mnie kimś więcej niż przyjaciółką, była dla mnie siostrą... siostrą, która znienawidzi mnie doszczętnie kiedy wpadnę mu w ramiona i dam upust swoim niekontrolowanym emocjom. Wtedy w szpitalu po raz pierwszy ujrzałam w jej oczach gniew oraz pobłyskującą nienawiść. Uratowałam ją, daliśmy jej dom, daliśmy jej kochającą rodzinę. Czy mogłaby mnie znienawidzić za tę jedną rzecz, której ja potrzebuję bardziej? A on... dlaczego on skrzywdził mnie tak bardzo? Potrzebowałam go... tak cholernie go potrzebowałam, a on odszedł. On już nie wróci.- Roniąc kilka łez przeglądałam teksty piosenek, które napisał Justin. Każda z nich opowiadała o uczuciach i miłości. Dlaczego jemu było tak łatwo opowiadać na papierze o tym co czuje? 
      Położyłam się na wilgotnej trawie pokrytej poranną rosą i spojrzałam ku górze. Błękit jakim matka natura oblała niebo dzisiejszego dnia był nieziemski, czułam się jak w bajce spoglądając w puchate, białe kłęby waty na niebieskim płótnie. Marcowy wietrzyk pieścił moją bladą twarz, która pod wpływem chłodnego powietrza oblała się szkarłatnym rumieńcem. Zdjęłam moje czarne tenisówki i pozwoliłam stopom nacieszyć się miękkim zielonym dywanem, na którym gestami rąk malowałam anioły, jak to mają w zwyczaju dzieci zimą, gdy biały puch przedostaje się w najgłębsze zakamarki ich ubrań powodując niekontrolowane dreszcze. Kim jesteś dziewczyno? Spytałam samą siebie spoglądając na swoje blade ręce. Ile jeszcze masz czasu? Gdzie masz zamiar iść? Schowałam uśmiech pod jedną z piosenek Justina. Spojrzałam na kartkę i uśmiechnęłam się do słońca, które pieściło moją bladą skórę. - Justin... potrzebuję cię... - Wyszeptałam.

***

      Otaczali mnie zdumiewający ludzie, słyszałem stuki deskorolek oraz piski opon... w tle dało się słyszeć szepty oraz krzyki spotykających się przy kolizji skejtów. Siedziałem na oparciu szmaragdowej ławki opierając łokcie na kolanach i przysłuchiwałem się grze słów jakie prowadziły moje piękne towarzyszki.
       - Cindy spójrz na tę pokrakę... - Odezwała się długonoga blondynka.
       - Myślałam, że ona wychodzi tylko po zmroku. - Roześmiała się Mary.
Zaszczyciłem mój wzrok obiektem wyśmiewanym przez rówieśników. Zobaczyłem ją. Szła leniwym krokiem przed siebie, po jej policzkach spływały łzy. Pomimo jej bladej cery i łez, które oblewały jej twarz, wyglądała pięknie. Skórzana kurtka koloru czarnego dodawała jej twarzy blasku, przylegający top oraz jeansy sprawiały, że moja męskość miała ochotę wyskoczyć przez ledwo dopięty rozporek. Niebieskie pasma jej zniszczonych włosów swobodnie spływały po czarnym materiale, co przykuwało moją uwagę najbardziej. Ona była wręcz idealna. Każdy jej detal prosił się o komplement, mój umysł oszalał. Dokładnie przyglądałem się każdemu centymetrowi jej osoby, by zakodować ją w pamięci.
       - [...] cóż, jednak ona ma uczucia. -Rzuciła kolejna spoglądając na mnie.
       - Justin, daj spokój... z nią nie warto zamienić chodź jednego słowa. - Kontynuowała Cindy widząc skupienie w jakim analizowałem Jade. -Widziałyście te krzywe nogi? - Roześmiała się.
Spostrzegłem, że Cody i jego kumple zbliżają się szybkim tempem do smukłej postaci po drugiej stronie ulicy.
       - Gdzie tak pędzisz kochanie? -Jeden z nich zagrodził jej drogę.
       - Daj spokój Spring. - Warknęła do niego przez zaciśnięte zęby.
       - Do mnie nie mówi się po nazwisku... -Zaśmiał się i pchnął ją w stronę przyjaciela.
       - Masz coś jeszcze do powiedzenia, skarbie? -Jej wzrok spoczął na mnie, po czym przeniósł się na napastnika.
       - Jesteś zwykłym śmieciem Wolf! -Splunęła mu w twarz i oczekując reakcji spojrzała mu w oczy.
Jednym ruchem Cody odepchnął ją od siebie. Upadła i uderzyła głową o asfalt. Nie dała rady się podnieść. Podminowany blondyn ściągnął jej skórzaną kurtkę.
       - Dziwka! -krzyknął po czym wysypał wszystkie jej drobiazgi z torebki.
Jesteś zwykłym mięczakiem Jus. -pomyślałem wstając z ławki.
       - Idziesz im pomóc? - Spytała przez śmiech Cindy.
       - Przymknij się wreszcie! -Syknąłem na co ona spuściła wzrok.
Naciągnąłem na głowę kaptur i szybkim krokiem podszedłem do kumpli, którzy najwyraźniej nie wiedzieli w co się pakują. Odchrząknąłem stając między Codym a jego przyjacielem.
       - Bieber przyszedł ukraść nam dziewicę. -Zaśmiał się pulchny szatyn.
       - Nie wiecie, że gwałt jest karalny? -spytałem obojętnie, bawiąc się palcami.
       - A ty od kiedy przejmujesz się prawem, czyżbyś wstąpił do policji? -Zażartował ze mnie kolejny.
       - Wiecie kim ona jest? -spytałem niewzruszony. -Czy wy czasem zastanawiacie się bezmózgi w co się pakujecie? -Odpaliłem papierosa i kontynuowałem. -Bo widzisz ona nie jest żadną dziwką... - dość szybkim ruchem wyciągnąłem ze spodni Berette dziewięćdziesiąt dwa i przystawiłem do skroni Codiego. -Nie pozwolę żebyś traktował bliską mi osobę w taki sposób. - przewróciłem oczami.
       - Stary... błagam cię odłóż tę spluwę... -Szepnął Spring z rękoma ku górze.
       - Wy nie jesteście mi potrzebni. -Cody z kamienną twarzą obserwował jak kumple zostawią go na pastwę mojego widzi mi się. -Jedyną dziwkę jaką tu widzę jesteś ty Wolf. -Syknąłem. -Módl się żebyśmy się nigdy więcej nie spotkali. -zdobyłem się na blady uśmiech i odepchnąłem go na ziemię jak niepotrzebne  śmieci.
       - Justin... - Wyszeptała Jade ocierając łzy.
       - Moja mała Jadie. -podniosłem ją i pozwoliłem jej się wtulić.
       - Zabiorę cię do domu. -Pogłaskałem ją po policzku.
       - Nie Justin... - wyszeptała. -Nie chcę tam znów umierać samotnie... - Przerwała na parę sekund wtulając twarz w mój tors. -Zabierz mnie ze sobą.

***

       Pocałunek, który złożyła na jego ustach był przepełniony miłością, pożądanie w ich sercach wzrastało z każdą sekundą.
       - Pragnę cię. -Wyszeptała przygnieciona jego ciałem.
W pokoju panowała niezwykle przyjemna i ciepła atmosfera, ich usta spotykały się i synchronizowały ich bicia serc pod wpływem nagłego przypływu podniecenia. Każdy centymetr jej ciała płonął przy fali rozkoszy jaką dawały jej pocałunki składane przez Justina.
       - Jade... -Wyszeptał między jednym westchnieniem a drugim. Nie mogła dłużej czekać, jednym ruchem pozbawiła go górnej części garderoby. Chłopak odwdzięczył jej się tym samym. W tamtej chwili nie nękały ich obawy, nie widzieli problemów. Byli tylko oni, oni i ich własny piękny świat.
       Znudzony widokiem tylko górnej części jej kobiecości delikatnie zsunął jej spodnie. Mając całkowitą kontrolę nad jej emocjami posunął się do przodu. Jej twarz oblała się buraczkowym odcieniem czując jego męskość w sobie. Miał nad nią stu procentową przewagę, której nie zamierzał wykorzystywać, kochał ją. Dał jej rozkosz, dał jej miłość, dał jej to czego pragnęła. Każdy ruch jego ciała sprawiał, że zatracała się coraz bardziej w tej dzikiej chwili, zapach jego perfum przyprawiał ją o przyjemne dreszcze przechodzące od stóp do głowy. Nienawiść wyparowała z nich jak na pstryknięcie palca, jego dotyk nie sprawiał dziewczynie bólu, był błogosławieństwem, czymś co przeniosło ją w lepszy świat.

***

       ''Zastanawialiście się kiedykolwiek jak to jest nienawidzić i kochać jednocześnie? Czy nie wydaje się to dziwne i nierealne? Czy mam prawo darzyć bliźniego dwoma tak wielkimi uczuciami? Czy to ma jakikolwiek sens?        Sens istnienia... dlaczego ludzie istnieją, czy Bóg nas stworzył w jakimś celu czy po prostu żebyśmy zagubieni błąkali się na tym popapranym świecie? Czy da się przeżyć życie tak jak się chce? Czy miłość za każdym razem musi nas ranić? Czy za każdym razem miłości towarzyszy nienawiść? Czy kiedykolwiek dostaniemy miłość za darmo? Czy już zawsze będziemy musieli za nią płacić najwyższą cenę... dlaczego pokutuję za moją miłość? Czy zrobiłam coś złego? Z każdym dniem jest coraz gorzej, nie ma odwrotu, nie mogę się uratować, nikt nie potrafi mi pomóc, czy wszystko musi za każdym razem się pieprzyć? Dlaczego Bóg nam to robi? Ludzie zniszczyli Jego pracę, Bóg podarował nam Swoje serce, podarował nam Siebie, stworzył nas z myślą o wspaniałym początku i końcu, a my? A my zniszczyliśmy doszczętnie jego pracę. Połowa ludzi na świecie to niewdzięczne, samolubne istoty, które uważają siebie za Bogów. Rozgniewaliśmy Go, pokutujemy za to co uczyniliśmy. Czy istnieje życie po śmierci? Czy istnieje niebo? Czy istnieje piekło? Istnieje... piekło jest tutaj, teraz, na ziemi. Ukarał nas, za grzechy Adama i Ewy będziemy pokutować do końca świata i jeszcze dzień. Psujemy ten świat, winimy właśnie Go, pogarszamy naszą sytuację. Dlaczego ludzie głodujący czy bezdomni pokutują bardziej niż inni? Czy to ma jakikolwiek sens? Dlaczego ludzie chorują na raka, dlaczego istnieją choroby przez które umieramy śmiercią bolesną i powolną? Z każdym dniem rujnujemy nasz świat jeszcze bardziej, każdy kolejny rok uniemożliwia nam wstęp do raju. Musisz przejść swoją ścieżkę bo inaczej nie trafisz tam skąd przybyłeś. Nie będziesz miał prawa wstąpić do raju za to, że odebrałeś sobie najcenniejszy skarb jaki dostałeś od Boga. Życie, czy życie to jest nasza kara czy hojny podarunek od Najwyższego? Dlaczego nie moglibyśmy zostać z Nim? Dlaczego zsyła nas tutaj, gdzie dzieją się tak podłe rzeczy? Czy nie mógłby nami pokierować, objawić się, powiedzieć co mamy robić? Ludzie to za głupie istoty by kierować się swoimi myślami. Czy Bóg zaplanował to, by mały Adolf wyrósł na niewdzięcznego potwora? Dlaczego niewinni ludzie zostali wysłani przez niego do innego świata? Dlaczego był taki okrutny? Czy on potrafił kochać? Czy taki morderca miał uczucia? Czy może brak miłości pokierował jego morderczymi zamiarami?
       Każdy z nas jest winien, nikt nie jest święty. To nasza sprawka co dzieje się z tym światem, to my. My jesteśmy...''
       - Mordercami samych siebie... -Dokończyłam na głos spoglądając na Emily stojącą u progu drzwi do mojego własnego świata.
       - Masz gościa. -Rzuciła oschle i wyszła.
Zamknęłam notatnik i leniwym krokiem skierowałam się w stronę salonu. Zatrzymując się na ostatnim drewnianym schodzie dokładnie przeanalizowałam postać siedzącą na obitej kremową skórą kanapie. Kim on był? Te oczy... były znajome, usta przebarwione odcieniem fioletu, idealnie ukształtowane kości policzkowe. To był on... to naprawdę był on.
       - Jory... -Wyszeptałam podchodząc jak najbliżej niego. -Jory, mój ukochany Jory. -Jego drobna dłoń starła łzy z mojego policzka.
       - Znalazłem cię... -Wtuliłam się w jego klatkę piersiową, miałam wrażenie że znów jestem tą małą dziewczynką, tą bezbronną małą Jade. Coś we mnie pękło, kolejny raz płakałam mu w ramię, jak za dawnych lat pobudził mnie do życia, po raz kolejny uleczył moje rany, po raz kolejny wyciągnął do mnie pomocną dłoń... osunęliśmy się na podłogę, moja psychika nie zniosła tak nagłego przypływu emocji, zamiast cieszyć się z jego powrotu wpadłam w dziką histerię. Zarzucił mi na ramiona koc i mocno do siebie przytulił, słyszałam jak szybko bije jego serce, słyszałam jego łkanie, czułam jego zapach, ciepłe dłonie... -Jestem tu... -Delikatnie głaskał mnie po ramieniu. -Jestem przy tobie, jesteś bezpieczna...

***

       Codzienność przytłaczała mnie coraz bardziej. Mieliśmy z Chrisem coraz mniej czasu. Gdy jesteś w ciągłym pościgu z czasem, nie zdążasz się nawet oglądnąć za siebie. Nie miałem wyboru, musiałem wyjechać na parę dni, to było najważniejsze, wszystko zależało od tego czy zdążę, czy wygram ten wyścig.
       Czekając na Chrisa przeliczałem dokładnie ile czasu nam jeszcze zostało. Było go niewiele, teraz albo nigdy. Nie możemy się wycofać.
       Usłyszawszy wystrzał przekręciłem kluczyki w stacyjce. To jedyna szansa. Chwilę po wystrzale ujrzałem Chrisa biegnącego w stronę samochodu. Żyje się raz. Liczyła się każda sekunda. Nie mogliśmy przegrać.
       - Żyjemy. -Uśmiechnął się ironicznie wyciągając z torby diament wart milion dolarów. -Nie zginiemy...

~*~

OD AUTORKI: Rozdział jest krótki i w sumie nie podoba mi się ani trochę, tak jak wszystkie rozdziały. Opinię pozostawiam jednak wam.